Herfst
De locht és graw en doonker
en de maon spuuëltj ‘bêrgemuuske’
mét de wôlke di-j vörbeej jage.
Zoor és de werreldj en de raengel
slieëtj in mie gezicht.
Ich heb de kraag van m’ne jas opgeslage
en ich dów mich tieëge de wîndj in.
D’n aovendj és mistruuëstig en
ich speuj mich nao hoês.
Alles és naat; de straot, de sîngels en de stoepe.
Soms traej ich op ’n losse plevuus en dan ziêptj
’t voêl water tieëge m’n bóks.
D’r zeen weinig minse oppe straot
en di-j ich tieëgekom hoêke zich
oonger de parepluj of in eure jas.
D’n ennigste dae wat zieët in ’t vörbeejgaon
zieët wat waat ich allang weît: “Waat e waer!”
Oeëver ‘n tiedje zulle de buim en struûk
eur blaar verleeze.
’t Kân neet erger.
Toch dînk ich as ich zoeë doeër ‘t waer loup:
‘Noow raengel ’t en wejtj ‘t,
mer mêrge és alles weer vergaete!’
Jo van der Velden